Some thoughts on some news

This friend of mine, in the US, shared some thoughts on the work of foreign correspondents https://homefromabroad.wordpress.com/2016/01/23/correspondents/ (in English). Here’s my reaction (in Dutch):

Hugo, ik ben geen correspondent. Maar wel erg geïnteresseerd in de VS. En het is fascinerend en verrassend om het land, met z’n tegenstellingen en paradoxen, en volstrekt andere manier van denken en leven, om dat te proberen te begrijpen. Daar kan ik enthousiast van worden. En we denken de VS te kennen, vanuit Europa, maar dat is niet zo. We kennen er nog geen 10% van. Daarom wil ik – als ik geld en tijd heb – echt nog eens naar laten we zeggen Iowa, South Carolina, Colorado, Illinois, Vermont. Daarnaast: het zijn niet de Verenigde Staten van Amerika. Het zijn de Verzamelde Staten van Amerika. Want elke staat is anders: in wetgeving, in cultuur, in manier van leven. En dan proberen te begrijpen waarom ze daar denken en leven zoals ze dat doen. Beste voorbeeld voor mij: Obamacare. Voor Nederlanders volstrekt normaal dat er zoiets als een collectieve zorgverzekering is. Voor veel (zij het steeds minder) Amerikanen: volstrekt normaal dat dat er niet is. Want, zo denken en zeggen ze: “ik laat me niets opdringen door de overheid: ik maak zelf wel uit of ik me verzeker. Die vrijheid, dat grondrecht, is belangrijker dan de kans dat ik failliet ga als ik in een ziekenhuis moet worden opgenomen.” Rete-interessant toch, omdat enigszins te kunnen begrijpen? Met “houden van” of “adoratie” heeft dat allemaal niks te maken. Het is het zo graag willen begrijpen van het land. En dat is moeilijk, want je moet je Nederlandse of Europese normen en waarden opzij zetten en je in die van de VS willen verdiepen. En of je het er dan mee eens bent of niet: het doet niet terzake. Zij hun cultuur, wij de onze.
Trouwens, Obamacare: het is voor Nederlanders al lastig om te snappen dat Amerikanen zo’n ziektekostenverzekering niet willen. Correspondenten hebben het nog moeilijker: die moeten dat uitleggen aan de NL-kijker, luisteraar en lezer. Het lijkt me het moeilijkste wat er is. Maar ook het boeiendste!

Nu ik een paar dagen in Londen ben, ga ik – het is een beetje m’n hobby – op zoek naar “journalistieke” plekken. Als de NOS-correspondent live in het Journaal is, heeft hij als achtergrond Westminster Palace. En dan loop ik eens daar omheen, kijken waar die precies staat. Beetje opletten, en dan zie je ineens twee cameramannen staan die een interview opnemen. Je kijkt om je heen. Inderdaad, locatie gevonden. Je gaat op een bankje zitten en ziet hoe zo’n interview gaat: het duurt nog geen 5 minuten. Vanzelfsprekend elders compleet voorbereid.

En die voorbereiding zal langer duren. Een buitenland-correspondent moet z’n land kunnen ‘lezen’. Weten hoe ze er denken en hoe ze er doen. En vooral: waarom iets daar nieuws is. Registeren, informeren, analyseren. Dat in die 5 minuten uitleggen aan je Nederlandse kijker en luisteraar lijkt me lijkt me het meest moeilijke – en meest interessante! – van dat vak.

Als één van die interviews afgelopen is en de cameraman wil gaan afbreken, vraag ik ’m of-ie even een foto van mij wil nemen. “In front the camera??” “Yes, please.”

Een andere journalistieke plek is BBC Broadcasting House. Je kunt er een rondleiding boeken. Van ver- en bovenaf mag je een blik werpen op de zeer imposante nieuwsvloer. Niet alleen de grootte, maar ook het aantal journalisten dat daar werkt, is indrukwekkend. Wat opvalt, is dat ze fysiek zeer dicht op elkaar werken. Ze moeten elkaar allemaal echt aardig vinden, en/of heel goed met elkaar kunnen samenwerken, anders gaat het fout. De deelredacties kunnen bij groot nieuws bij elkaar inspringen. Naast specialisten zijn alle journalisten daar dus ook min of meer generalisten.

Daaraan moest ik vanmiddag onmiddellijk denken toen om ongeveer half vijf hier een NOS-alert op m’n telefoon verscheen. “Vlucht Malaysia Airlines vanaf Amsterdam neergestort”. Naar in de loop van deze avond blijkt: 154 omgekomen Nederlanders, 144 passagiers met een andere, of nog niet vastgestelde nationaliteit. Evenzovele complete menselijke tragedies. Veroorzaakt in (en door?) een oorlogsconflict.

En dan kijk je vanavond op een heel andere manier naar het BBC 10 o’clock news, gepresenteerd door de man die ik vanmiddag bij Broadcasting House bij toeval de hand kon drukken: Huw Edwards, de Engelse Rob Trip. Niet naar de man die je vaak op TV ziet, maar naar rauw nieuws.

En toch begrijp ik ‘m niet, de beslissing om de standplaats New York niet meer te bezetten. Als reden geeft u deze week in Het Parool aan dat het efficiënter kan. Nieuwsuur kan gebruik maken van de 3 NOS-correspondenten in Washington. Ik weet niet hoeveel u dat van de te besparen € 300.000 kost, maar het saldo zal stellig positief zijn.

Wat ik veel gevaarlijker vind, is dat deze bezuinigingsoperatie ten koste zal gaan van de kwaliteit van de berichtgeving vanuit Amerika. Vooraf even dit. Er zijn geen drie, maar twee NOS-correspondenten in Washington. De derde is producer. Een belangrijke, achter-de-schermen functie. Producers zijn top-regelaars, die het werk van de correspondenten mogelijk maken. Ten tweede: u rept met geen woord over de radio.

Maar, het argument verbaast mij. Het gebruik maken van Washington impliceert dat zij het daar al niet druk genoeg hebben. Ik denk: quod non. Dan moet er gekozen gaan worden welke onderwerpen worden opgepakt, welke niet, en voor welke (radio-)rubriek een item wordt gemaakt. Er zullen onderwerpen blijven liggen. Het kan niet anders of de berichtgeving vanuit de VS wordt minder volledig.

Daarnaast: het uitgebreider en uitputtender maken van een item voor Nieuwsuur is heel iets anders dan het maken van hetzelfde onderwerp voor het NOS Journaal. In tien minuten, of in zeg 2½ minuut de essentie overbrengen vereist een geheel andere benadering en montage. En in het Journaal een stukje van een Nieuwsuur-item laten zien, met de mededeling: “de volledige reportage kunt u vanavond in Nieuwsuur zien”: ik vind het armoe, en het bestaat niet dat de kijkers van het Journaal dan goed bediend worden.

In Het Parool geeft u ook aan dat verslaggevers op ad hoc basis naar de VS op reportagereis kunnen gaan. Dat kan, maar het zal de reportage nooit de kleur en de klank van het land geven. Correspondenten wonen in het land omdat ze het land moeten ruiken en voelen. En daarvoor een zesde zintuig moeten ontwikkelen.

Tim Overdiek heeft in 2001 een eervolle vermelding van de Stichting Nipkow ontvangen voor zijn toenmalig correspondentenwerk in de VS, met name ten tijde van de verkiezingen eind 2000. Er was, zoals u ongetwijfeld weet, lang onduidelijkheid over de einduitslag wegens de hertellingen in Florida. Uit het juryrapport: “Toen andere hot shots [sic] als Charles Groenhuijsen en Max Westerman verzuchtten dat de Floridaklucht nu wel lang genoeg had geduurd, bleef Overdiek in zijn Radio 1 bijdragen hoorbaar genieten van de gewone Amerikanen, die er maar geen genoeg van leken te krijgen”.

Met alle respect voor hen: denkt u dat juist dit met 2 correspondenten voor 2 TV-rubrieken en Radio mogelijk is?

Of wat te denken van een reportage van Eelco Bosch van Rosenthal. Over een oud, African-American stel, dat op een waardige manier uiterst pijnlijke herinneringen ophaalt aan de periode van diepe segregatie, en met grote ontroering vertelt over de verkiezing van Obama als eerste zwarte president van de VS. “We hadden twee andere stellen over de vloer hier op Election Night. Het moment was te groots om met z’n tweeën mee te maken”.

Ik heb Eelco een paar keer kunnen spreken, op vakantie in de VS. Ik vroeg ‘m eens hoe hij deze mensen op het spoor was gekomen. “Er was een klein rubriekje in USA Today, met mensen die naar de inauguratie van Obama zouden gaan. Deze namen stonden ertussen, met een paar bijzonderheden. Ik dacht, laten we dat eens uitzoeken.” Kijk, daar gaat het om. Dat gevoel. Dat idee, van: hier kan een verhaal in zitten. En samen met de toenmalige producer Sander Warmerdam, die veel speurwerk heeft gedaan, heeft Eelco een reportage gemaakt waarbij hij ook een weblog heeft geschreven. Eén van de reacties: “Het is 6 uur in de ochtend, en de tranen staan in m’n ogen”.

Denkt u dat juist dit met 2 correspondenten voor 2 TV-rubrieken en Radio mogelijk is?

Ik begrijp dat Twan Huijs de verkiezingen van 2016 gaat coveren. Prima. Maar: hoe gaat hij dat doen? Met reportages vanuit de swing-states? Met items over die onderwerpen waarmee (vanuit Nederlandse ogen!) de VS zich meer lijkt te emanciperen: gay-marriage, maatregelen tegen CO2-uitstoot, immigratie-wetgeving en de invloed daarvan op het electoraat? Over gelijke lonen voor vrouwen? Er wordt er waarschijnlijk één presidentskandidaat.

In Nederland denken we de VS te begrijpen. Dat is niet zo. Het is een land (als het al een land is, het zijn meer de Verzamelde Staten van Amerika) dat in politiek, economisch en cultureel aspect volstrekt verschilt van Nederland en Europa. Om de VS uit te leggen, moet de correspondent er rondlopen. En daarmee de gelegenheid hebben het land te ruiken en proeven.

Daarvoor geeft Margriet Oostveen in haar “Botox op K Street” de beste illustratie. “Dit boek gaat over momenten die te onopvallend waren voor het wereldnieuws uit Washington, maar op mij een indruk achterlieten. Nu wil ik ze daarom alsnog hun plaats geven in het grote verhaal over een periode die Amerika hielp zijn grootste kloof [de verkiezing van de eerste zware president – EH] te dichten. Al moet je kleine gebeurtenissen nooit met teveel gewicht willen opzadelen. Toevallig belandde ik in ‘de hoofdstad van de wereld’ in een tijd die wonderlijk zou uitpakken. Als het is gelukt de lezer enigszins te laten meebeleven hóé wonderlijk, dat lijkt me dat al heel wat.”

Dit is de dure plicht van de Nederlandse Publieke Omroep. Inderdaad, de dure plicht. € 300.000. Sorry. That last remark was uncalled for.

June 2012, I visited US Congress on Capitol Hill. There, at the Visitor Center, they show this movie that highlights all America’s virtues. “We The People”, living in a country which the Founding Fathers were so dedicated to. Creating a society that lives up to its motto: “E Pluribus Unum”: out of many, we are one. The music was moving. A real American patriot felt tears coming up, I guess.

After that movie, you can join the guided tour. “Hi folks, I’m Mike from Arkansas. Where are you all from? Holland? Great! I’m going to show you the Dome from inside, with all its historical paintings. Tell you the stories of former American Presidents, from George Washington to Bill Clinton. He was from Arkansas too. Also, I’m going to show you all the images of the story of the War of Independence and the Civil War, which ended up to “one nation, under God, with Liberty and Justice for all”. Follow me, please!”.

The climax to a visit to the US Capitol can be watching the House or Senate in Session. I was that lucky. After three security checks, at the last one of which you are actually allowed to keep your clothes on, I watched the proceedings from the House Gallery. All went along in a very formal way in that historic Chamber, with much dignity, politeness and decorum. I knew that behind the scenes the Honorable Representatives act like they are cockfighting, yet I was impressed. (By the way: when it’s on TV, you think it’s a really big chamber – it’s not. It’s tiny.)

Today, once again, I realized the contrast to what I saw that June 2012 can’t get any bigger.

As of today, the government is shutdown. Congress isn’t prepared to balance the budget. It won’t pay its bills. Republicans, the more extreme right wing that is, are not willing to cut spending if the Affordable Care Act isn’t defunded. In other words, “take out the additional spending on Obamacare, and we will look into other areas that in our view can afford less money”, as they put it.

US Congress is polarized in a way that it is paralyzed. How a small group of Republicans can take a country hostage.

So there you have an elected US Congress, who by acting so demonstrates to “We The People” US Congress’ inability to solve this huge problem. And, in fact, any problem. How one group can explicitly and unequivocally show that “E Pluribus Unum” exist only in name.

You could say US Congress is bankrupt, as is the country. But America’s politicians will deny that. “We’re only bankrupt when we’re compromising on our basic principles. That’s something we won’t do. That’s something we want Americans not to do.” And indeed, they are not doing so.

Wherever they are, Benjamin Franklin, Thomas Jefferson, James Madison, and George Washington, amongst others, are shaking their heads, and yell: “Hey, remember: “Out of Many,  We are One!” But nowadays, their voices are not heard.

The Affordable Care Act

Het blijft een beetje etteren  — de Affordable Care Act, de verplichte zorgverzekering die elke Amerikaan begin 2014 moet hebben. 30 september is een belangrijke datum: dat is de deadline voor de zo-veel-ste onderhandelingen over het schuldenplafond in het Congres, en de vraag of en in welke mate de zorguitgaven daarvan onderdeel uitmaken.

De zorgverzekering is verplicht, geheel tegen de Amerikaanse cultuur van zelfredzaamheid in, en dus zeer controversieel. Maar: die verplichting is er. Het Hooggerechtshof heeft het  zo bepaald (voor de duidelijkheid: niet het Congres van volksvertegenwoordigers).

De premies zijn duur, want er bestaat een uitgebreid “basispakket”. Uiteraard, want dan zijn ze voor verzekeringsmaatschappijen winstgevend. Met die nieuwe gezondheidszorgwetgeving wordt concurrentie tussen zorgverzekeraars beoogd. Doel: lagere premies, betere dekking.

Maar zolang die premies absoluut gezien nog steeds hoog blijven, is het de vraag of een zorgverzekering echt affordable is, of het er één is die echt elke Amerikaan in staat stelt zich te veroorloven. Want weet dat de inkomensverschillen in de VS echt groot zijn.

Wel is het zo dat de wet voorschrijft dat verzekeringsmaatschappijen een deel van hun winst terug moeten teruggeven aan hun klanten, de Rebates. Verwacht wordt dat aan hen die nu al een verzekering hebben over 2012 $3,4 aan restituties wordt uitgekeerd. Zo wordt de zorg weer wat goedkoper. Dat bedrag is natuurlijk een schijntje: in de Health Insurance Industry in de VS gaat een veelvoud aan miljarden om.

Ook zijn er de “tax-credits”, de zorgtoeslag die de overheid uitkeert aan diegenen voor wie de premie relatief duur uitvalt, en wordt de staatsverzekering voor mensen met de laagste inkomens uitgebreid. Om dat te kunnen betalen, gaan de verzekeringsmaatschappijen een extra belasting betalen. $8 miljard moet dat opbrengen. Die ze natuurlijk weer in hun premies, aan hun verzekerden doorberekenen. En dus blijven de kosten voor Amerikanen om zich tegen ziektekosten te verzekeren hoog.

In een land dat dat prima vindt. Dat mensen in de (nog) eerste economie ter wereld geen ziektekostenpremie kunnen betalen, is voor veel Amerikanen de normaalste zaak van de wereld. Ieder gaat voor z’n eigen geluk. Niet dat van een ander. Keihard, zeer competatief. Het blijft een land van “ieder voor zich en God voor ons allen”.

Het is misschien ook daarom, dat veel Amerikanen slecht geïnformeerd zijn over deze collectieve zorgverzekering. Want dat vertelt een Amerikaanse kennis mij. Ze hebben geen idee wat het inhoudt. “Bang voor het onbekende”. Angst die door de tegenstanders van de wet sterk wordt gecultiveerd. Die ze ook wordt aangepraat.

Wat toch ook weer zo’n prachtige paradox is: Amerikanen, het land van pioniers, van vernieuwing van innovatie, van The American Dream, zijn bang voor de Affordable Care Act. Wat tegelijkertijd weer heel concreet die extreme individualisering van de Amerikaanse samenleving bijna voelbaar maakt.

In een land dat dat prima vindt, ook omdat er geen noodzaak is tot verandering. Elke Amerikaan kan altijd naar de Spoedeisende Hulp gaan, waar artsen wettelijk verplicht zijn iedere patiënt te onderzoeken, te behandelen en medicatie voor te schrijven. Als de patiënt niet in staat is te betalen, hoeft dat ook niet. Overheid en ziekenhuis delen de kosten. Dus waarom een zorgverzekering hebben?

Nu is er “Get Out The Vote”-operatie aan de gang. Zo heeft Obama de verkiezingen gewonnen, zo moet hij zijn zorgwet tot een succes maken. Miljoenen worden in de staten besteed om Amerikanen de wet uit te leggen, de voordelen te schetsen, en: “nee, verplicht is niet eng.” $ 43 miljoen in Californië, een grote staat met de meeste onverzekerden — en met een bevolking die in grote meerderheid voorstander (!) van de wet is. Het zal nog een hele tour worden, dit najaar, tot het einde van het jaar. Begin 2014 moet iedereen verzekerd zijn. Die taxichauffeur zei het al: “Obamacare? I don’t know how they will solve that”. (https://edharmsblog.com/2012/07/19/en-taxichauffeur-over-obamacare/)

Capitool, Washington, DC    © Ed Harms

In een week waarin de Verenigde Staten 237 jaar onafhankelijkheid van de Britten vierden, zou je ook iets kunnen zien van een ander soort onafhankelijkheid bij de Amerikanen.

Vorige week vernietigde het Hooggerechtshof een federale wet die homo-stellen minder rechten toekent dan hetero’s. Obamacare, de universele gezondheidszorg voor alle Amerikanen, staat nog overeind. Ook kondigde Obama stevige maatregelen tegen CO2-uitstoot voor. Nieuwe wetgeving op het gebied van immigratie werd door de Senaat met grote meerderheid aangenomen. En in Texas voorkwam een Senaatslid, door er in haar eentje 11 uur (!) onafgebroken over te spreken, dat gestemd zou worden over strengere abortuswetgeving.

Overschat het allemaal niet: in veel staten is het homo-huwelijk nog steeds niet rechtsgeldig, Obama’s plannen zijn nog steeds plannen, er is een kleine kans dat de immigratiewetgeving door het Huis van Afgevaardigden wordt aangenomen, en het resultaat in Texas voor nu is maximale aandacht. Ook over Obamacare zal nog wel gestreden worden.

Maar toch, zo schrijft Politico vorige week, denken progressieve leiders dat Amerika verandert. In Amerika komt een nieuwe generatie op, een veel meer zelfbewuste, met meer progressieve standpunten. Ook wordt Amerika qua bevolkingssamenstelling, en tolerantie voor andere bevolkingsgroepen (zoals de grote en groeiende groep Latino’s) steeds pluriformer en verdraagzamer. In sommige delen van Amerika is Spaans de voertaal.

Ook The National Journal signaleert een ‘shift in values’: http://www.nationaljournal.com/columns/political-connections/danger-ahead-for-democrats-the-passion-gap-20130711?mrefid=site_search

Goed: gesteld dat het zo is, dan is er heel voorzichtig iets fundamenteels aan het veranderen in de VS. Was het zo dat politici een heilig geloof hadden in hun maakbaarheid van de samenleving (lees Tom-Jan Meeus in “Het Maakbare Nieuws”), juist daar is dan een begin van een verandering te zien.

Waar de politiek in Washington compleet op slot zit (en waarover deze week een kennelijk ontluisterend boek verscheen, “This Town”), lijkt het Amerikaanse volk het eigen lot veel meer in eigen handen te nemen.

Wat ze op 4 juli 1776 dus ook deden.

En daarmee, het stuk in Politico meldt het, kan een beweging op gang komen die dat zelfbewustzijn van veel Amerikanen overneemt. Politici zijn dan, in de woorden van Meeus, geen trendsetters meer, maar trendvolgers. Het zou nogal een verandering zijn.

En als het zo is, en als het zich dan doorzet, dan wordt het interessant. Want waar de Democraten van oudsher voor een grotere overheid zijn, die de Amerikaanse samenleving richting en inhoud geeft, moeten ze juist op dat punt een stap terug doen. En niet ineens voor een kleinere overheid zijn, maar de boodschap een kwartslag draaien. Het is niet meer de overheid die bepaalt, nee, het is de overheid het mogelijk maakt dat Amerikanen zelf hun samenleving richting en inhoud geven.

Empowerment: de bevolking is prima in staat voor zichzelf te zorgen. De overheid zorgt voor de randvoorwaarden. En stelt zich dus anders op: wel aanwezig, maar minder zichtbaar. Prachtige paradox: Democraten die gaan vinden dat de overheid een kleinere rol moet gaan spelen. Het is alleen geen kleinere rol, het is een andere. Dat moet hun boodschap zijn bij de komende verkiezingen. Het onderscheidt hen van de Republikeinen die vinden dat de overheid überhaupt zo klein mogelijk moet zijn. En moet blijven.

“In 1776 waren we Amerikanen, vrij van de Britten. In 2016 bent u Amerikanen, met politici die weten wat goed voor u is: u bent vrij. Denk zelf. Leef zelf. En heeft u de overheid nodig: daarvoor is die er niet.” (Republikeinen).

“In 1776 waren we Amerikanen, vrij van de Britten. In 2016 bent u Amerikanen, vrij van politici die dachten te denken wat goed voor u was. U bent vrij. Denk zelf. Leef zelf. En heeft u ons nodig, of vindt u dat we zaken anders moeten doen: we horen het wel.” (Democraten).

Opgelegde vrijheid of echte vrijheid. Dat wordt de verkiezingsstrijd in 2016, 240 jaar later.

Het CAK is de meest bureaucratische en meest onbegrijpelijke instantie die er is.

Het CAK, dat inderdaad staat voor “Centraal Administratie Kantoor”, is volgens haar site “een professionele en betrouwbare uitvoeringsorganisatie in de zorg- en welzijnsector”, die zich onder meer bezig houdt met “het vaststellen, opleggen en incasseren van de wettelijk verplichte eigen bijdragen voor geleverde zorg (AWBZ en Wmo).”

Eerst even de context. Op 5 februari valt mijn moeder (81) bij haar thuis enkele treden van de trap en breekt daarbij een ruggenwervel. Gelukkig, gelukkig, zonder ruggenmergletsel, dus geen sprake van verlamming of dwarslaesie. Ze verblijft een week in het ziekenhuis, waar een gipscorset wordt aangebracht, en aansluitend vier weken in een revalidatiecentrum. Daarna krijgt zij nog 2 weken, en in die periode om de andere dag, thuiszorg. De thuiszorg-verzorgende of -verpleegkundigen(-in-opleiding) zijn overigens één van de weinigen die de zorg echt naar behoren leveren. Maar die wel 2 keer pas om 12:00 uur kwamen, “want we moesten eerst vergaderen”. Maar dat terzijde.

Vandaag, dus 3 maanden later, ontvangt moeder een brief van het CAK. Ik neem ‘m even door. Tussen vierkante haken mijn commentaar, en de cursivering heb ik aangebracht.

“Geachte mevrouw,

In deze brief (beschikking), staat de beslissing over de hoogte van de maximale periodebijdrage [de wat?] Zorg zonder Verblijf [dat zullen die 2 weken thuiszorg zijn]. De maximale periodebijdrage wordt met deze beschikking vanaf periode 3 [welke periode is dat, en waar zijn periode 1 en periode 2?] vastgesteld op € x per 4 weken [het exacte bedrag doet niet terzake].

Waarom ontvangt u deze beschikking?

Voor Zorg zonder Verblijf moet een eigen bijdrage worden betaald. Dit is wettelijk bepaald. Met deze eigen bijdrage wordt een deel van de kosten zelf betaald. [Akkoord, vertel hoe hoog die is]. De eigen bijdrage is per periode nooit meer dan de maximale periodebijdrage [klontjes, anders is het niet “maximaal”].

Hoe wordt de maximale periodebijdrage berekend?

[Volgt een berekening die veel lijkt op de specificatie bij een belastingaangifte.] In onze folder ‘Eigen bijdrage Zorg zonder Verblijf en Wmo’ en op onze website leggen wij de berekening uit. [Interessant als achtergrondinfo, maar….]

Wanneer ontvangt u de factuur?

[Ja, eindelijk, daar zal je het hebben! Nee:] U ontvangt binnenkort de factuur voor de eigen bijdrage van het CAK. [Zucht.] (…) Wilt u voortaan automatisch betalen? [Nee! De thuiszorg hoeft al 3 maanden niet meer te komen!] U ontvangt [overigens] geen factuur [indien] meer dan één nacht in de maatschappelijke opvang is doorgebracht.” [O.]

Bent u het niet eens met deze beslissing?

[Volgt drie-kwart A4-tje met een bezwaarprocedure].

Met vriendelijke groet, CAK, Manager afdeling Registratie en Beschikken.”

Nou weten we nog steeds niet wat moeders zelf moet betalen. Maar, ziedaar, met dezelfde post: een tweede envelop van het CAK!

“Geachte mevrouw,

Per periode van 4 weken [we hebben het nog steeds over 2 weken thuiszorg, om de andere dag, 3 maanden geleden beëndigd] ontvangt u van het CAK een factuur voor uw eigen bijdrage Zorg zonder Verblijf en/of Wmo. Op de factuur staat onder andere: het bedrag dat u moet betalen [daar is het een factuur voor, en, eindelijk, daar zal je ‘m hebben] en de maximale periodebijdrage [zouden ze nog uitleggen wat de relatie is tussen die twee?].

[En ja hoor, daar is dan eindelijk het bedrag van de eigen bijdrage: € 19,74. Oké. Moeder zal het overmaken.]

Hoogachtend,

CAK, afdeling eigen bijdrage”.

Dus het CAK heeft een computersysteem, waar de CAK-medewerkers gegevens invoeren, en daar komen dan 2 van dit soort onbegrijpelijke standaardbrieven uit. Ik moet denken aan een oud-leidinggevende van mij: “is dit beleid, of is er over nagedacht?”

Ik denk dat ik maar een antwoord ga sturen.

“Geachte Manager afdeling Registratie en Beschikken,

Dank voor uw beschikking, waaruit helaas niet bleek wat de eigen bijdrage was die mijn moeder moet betalen. Complimenten voor uw collega van de afdeling eigen bijdrage, die gewoon een factuur stuurde waarop dat vermeld stond. Mag ik u een suggestie doen voor een alternatieve beschikking?

“Geachte heer, mevrouw,

Enige tijd geleden [liever nog: onlangs] heeft u thuiszorg gehad. Hiervoor moet u volgens de wet Bijzondere Ziektekosten een eigen bijdrage betalen. Deze bijdrage bedraagt voor u € 19,74 en kunt u voldoen door middel van bijgevoegde acceptgiro.

Deze eigen bijdrage is op de volgende wijze tot stand gekomen. [Hier moet u zelf nog even iets doen, want dat is mij tot op dit moment volstrekt onduidelijk. Maar hou het kort!].

Heeft u verder nog vragen, dan kunt u contact met ons opnemen op onderstaand telefoonnummer of onze website raadplegen”.

Met vriendelijke groet,

CAK, Manager afdeling Registratie en Beschikken”

Zoiets, denk ik.

Want waar het om gaat is dat het CAK gezien wordt als onderdeel van de overheid. Onterecht, het is een Zelfstandig Bestuurs Orgaan is dat in opdracht van de overheid haar taken uitvoert. Alleen, nogmaals, de perceptie is dat het CAK als overheid wordt gezien.

Alles en iedereen breekt z’n hoofd over de vraag hoe ‘de kloof’ tussen overheid en burger te dichten. Over hoe de burger weer (meer) vertrouwen in de overheid krijgt. Ik zou zeggen, begin bij het CAK en de Manager afdeling Registratie en Beschikken. Laat die zijn brieven eens door de ogen bekijken van diegenen die ze ontvangen. En of ze die brieven dan snappen. Want zolang dit soort brieven verstuurd blijven, zijn er werelden te winnen. En nog makkelijk ook.

O, en moeder? Die loopt weer als een kievit.

Dat u als voorzitter van de Eerste Kamer “naar eer en geweten” te werk bent gegaan bij het samenstellen van de Commissie van In- en Uitgeleide bij de inhuldiging van de Koning op 30 april, wil ik geloven. Dat u de juiste criteria heeft gebruikt, en heeft toegepast, om een zo getrouw mogelijke afspiegeling van de samenstelling van de Staten-Generaal te krijgen, wil ik ook geloven. Bij die samenstelling bent u “niet toegekomen aan de heer Wilders”.

Tot zover niets aan de hand.

In haar autobiografie citeert Betty Boothroyd, een voormalig voorzitter van het Britse Lagerhuis, toenmalig premier Tony Blair bij de onthulling van haar schilderij in “the Commons”. “We all acknowledge your impartiality and objectivity”.  Vrij vertaald: u bent altijd onpartijdig en objectief. “That was all that mattered to me”, was haar antwoord. Vrij vertaald: dat is het enige en het belangrijkste.

Met andere woorden, geacht lid van de Senaat, de toevoeging in het Volkskrant-interview (waarom dat eigenlijk überhaupt gegeven??) “dat een plaats van Wilders in de Commissie veel aandacht zou hebben getrokken”, die toevoeging dus is niet alleen een fout geweest (want niet meer relevant als u niet toegekomen bent aan Wilders), ook de uitspraak op zich is een doodzonde voor een – onafhankelijk – voorzitter. Dat kunt u nu niet afdoen met een “dat had ik beter niet kunnen zeggen”.

Dat u vrijdag uw conclusie trekt en uw aftreden bekend maakt, omdat “er geen discussie mag bestaan over het onafhankelijk handelen van de voorzitter van de Eerste Kamer” is niet alleen het enig juiste argument, het is ook de meest chique manier van aftreden.

Tot zover niets aan de hand.

Zou je zeggen. Want heeft u uw beslissing om terug te treden vrijdagavond wel “zelfstandig” genomen? Waarom anders vanmiddag, rond uw formele aftreden, zeggen “dat er geen fouten zijn gemaakt”? En waarom “moet Barbertje hangen”? Bepaald geen uitspraken voor een lid van een ‘chambre de réflexion’.

Marc Chavannes had zaterdag in de NRC gelijk. U bent integer. U bent niet uit geweest op persoonlijk gewin. (Tenzij u aangestuurd bent door het Hof — maar daar ga ik geenszins vanuit).

En dus vindt u uw vertrek misschien oneerlijk. Ook omdat u wellicht meer weet dan nu bekend is.

Maar niemand heeft ooit gezegd dat het leven altijd eerlijk is.

Daar moet een voorzitter mee kunnen leven. En mee kunnen aftreden.

Hoogachtend,

Ed Harms

Neem vanaf Roosevelt Island de Tramway, de kabelbaan, en zweef Manhattan in…

Wat Floortje Dessing op dat moment ook deed…