Soms tref je een taxichauffeur met wie je een interessant gesprek kan hebben. Hij reed naar Dulles Airport via wat hij noemde “upper Georgetown”. De huizen hier, wees hij aan, worden gekocht voor 4 miljoen maar zijn, in economisch betere tijden, 6 miljoen dollar waard.

“Wie wonen hier?” vroeg ik hem. “Wel, in dat huis” – hij minderde vaart – “woont het hoofd Chirurgie van het George Washington University Hospital”. Ik wist even niet wat ik hoorde. Dat is nog eens een WOPT-er. Alle (semi-)overheidsinstellingen in NL moeten de inkomens boven de € 193.000 openbaar maken. Stom, Europees gedacht. In de VS woont het hoofd Heelkunde gewoon, niks bijzonders aan, in een huis dat 6 miljoen waard is.

“Gaan artsen nu ook minder verdienen onder Obamacare?” “That’s a very good question, sir, a very good one”. (Well, thanks). En daarin zat eigenlijk het antwoord al. Het zal gaan gebeuren, maar in beperkte mate. Onder Obamacare heeft iedereen verplicht een particuliere verzekering (enkele groepen uitgezonderd die dat al van de overheid kregen: mensen met echt een laag inkomen en ouderen, hoewel juist dat onder Obamacare wat uitgekleed is). Ik veronderstelde dat die verzekeringsmaatschappijen het verlies in salaris niet gaan compenseren. Die kijken wel – gezien hun winstmaximalisatie – wel uit. “You’re right”, aldus de taxichauffeur. “It will be the government, and that has no money already. And raising taxes will be an issue. I just don’t know how they will solve that”.

Gezondheidszorg in Amerika. Met alle overdiagnostiek (uit angst te worden vervolgd een scheurtje in een kleine teen gemist te hebben), met voor Amerikaanse begrippen normale salarissen, met verzekeringsmaatschappijen die winstmaximalisatie nastreven – en dan een universele, collectieve gezondheidszorg? Het lijkt in de praktijk een onmogelijke combinatie. Vooralsnog voel ik – maar kan dat verder niet verder verduidelijken – dat Obamacare toch symboolpolitiek is. Weliswaar is deze stap belangrijk: elke reis begint met een eerste stap. Het zal zich – wellicht – verder ontwikkelen tot iets van een volwaardig systeem. Interessant om te blijven volgen. Vanuit alle verschillende invalshoeken. Natuurlijk ook vanuit dat van de – potentiële – patiënt, die niet bang moet zijn om failliet te gaan als-ie ziek wordt. (Hoewel veel ervan dat niet zijn – die zijn ofwel rijk genoeg of willen principieel niet dat hen iets verplicht wordt te kopen – de Amerikaanse manier van denken!). Maar, het verhaal van die cab-driver, je wordt er wat cynisch van. Er is nog een lange weg te gaan. Nog afgezien van de politieke controverse erover die voorlopig en zeker tot de verkiezingen zal blijven bestaan.

En toen we het vliegveld begonnen te naderen herinnerde ik me van 2 jaar geleden dat de Metrolijn naar het vliegveld in aanbouw was. Het is nu vrijwel ondoenlijk om met bagage met het openbaar vervoer, gewone metro en overstappen op lijnbus, naar het vliegveld te komen. En het is een afstand van 48 kilometer, met veel tussenstops. “Is die al klaar?”, vroeg ik. Over 1,5 jaar. Dan zal ook het inkomen van de taxichauffeurs dalen. Net als dat van de artsen. Alleen veel meer.