En dan is het weer donderdag. Vroeg, erg vroeg, en met een jolige piloot, vliegen we weer. Bij de bagageband nemen we afscheid. Van elkaar.

Precies een week eerder, alleen dan nog iets vroeger. 26 mensen verzamelen zich voor een week Catalonië en Barcelona. Balierij 5, gate  C12. Je krijgt een eerste indruk, althans ik. Van de mensen, en daarmee van de groep. Als ik het zo zie denk ik, hoop ik: dit wordt goed.

In Roses, op de boulevard, zit ik achter een glas cappuccino. Maak nader kennis met een aantal. Hoe heette jij ook weer? Waar kom jij vandaan? Wat doe je voor werk? Aan het einde van de dag hoor ik dat van iedereen. ‘t Lukt me niet om het allemaal direct te onthouden. Vind het jammer te horen als er zijn die geen werk hebben.

De week ligt voor ons. Met excursies: Barcelona en de Pyreneeën lijken mij de mooiste. Maar ook met dagdelen die jezelf kunt invullen:  strand, zwembad, shoppen, terrasje pikken.

Maar in de week die voor ons ligt is het – vanzelfsprekend – meer dan dat. Van “hoe heet je” en “wat doe je” wordt het “wie ben jij”. Als mens.

Aan het einde van de week krijg ik daarvan wat meer beeld. Ieder heeft z’n eigen verhaal. Die verhalen worden gedeeld. Niet altijd makkelijk, zeker ook voor mij. Maar tegelijkertijd zo mooi en goed. Dat het mag. Dat het kan. Met nieuwe mensen. Met gelijkgestemden.

Bij de bagageband nemen we afscheid. Van elkaar.