Het blijft werkelijk on-be-grij-pe-lijk. Gedelegeerden op de conventie van de Republikeinse Partij die pindanootjes naar een African-American cameravrouw van CNN gooien. “That is how we feed animals”. Je verstand staat erbij stil. Plaatsvervangende verontwaardiging. Zo voel je je toch?
En dan de reactie van die cameravrouw. Zo superieur, onvoorstelbaar: “I can’t change these people’s hearts and minds. No, it doesn’t feel good. But I know who I am. I’m a proud black woman. A lot of black people are upset. This should be a wake-up call to black people. . . . People were living in euphoria for a while. People think we’re gone further than we have.”
En dus zijn het nog steeds gescheiden bevolkingsgroepen. Een levenshouding die bij beide groepen eeuwen zo geweest is, verandert niet in één of twee generaties, laat staan bij wet.
Ik denk terug aan het stel in een reportage van Eelco Bosch van Rosenthal en Sander Warmerdam: Walter en Lela Morris. Lela is inmiddels overleden, en zal boven inwendig huilen, maar ook trots en waardig het met die cameravrouw eens zijn: “I’m a proud black woman: http://www.youtube.com/watch?v=uSlpy437Ilg&feature=related”
