… I was in North Conway, New Hampshire. Schreef toen het volgende. “Zaterdag 8 november 2008 18:30. Vanavond eet ik aan de bar van een restaurant in de buurt van het hotel en tref een man naast me die daar ook eet.

Een small businessman… Hij blijkt Republikein te zijn: “McCain is better for small businesses”. Hij heeft een “small printing business”. (Al pratend vind ik het portie riblets (zoiets als spareribs) met frietjes een beetje klein. On-Amerikaans, maar goed). Ik bestel er nog één.)

 …die niet veel opheeft met z’n landgenoten… Hij vindt Amerikanen kortzichtig. Alleen het “hier”en het “nu” zijn interessant. “If I ran my business that way…” En de media doen daar stevig aan mee. Bovendien: die kiezen partij. De man is ervan overtuigd ze op die manier Obama hebben laten winnen. “Too many people listen to what the media say. I do not. I’m a Republican. I’m intelligent”. “Zijn de media in Holland objectief?” Ik zeg ‘m dat zeker te vinden. (Ik ben bijna klaar met eten, maar ik wil nog wat bestellen: “you want a third piece of riblets?”, vraagt de waiter. “No? Come on!”. Nee hoor, nu gewoon dessert.).

 …en Obama gaat het niet redden, denkt-ie. Hij denkt dat de verwachtingen te hoog zijn: “hij moet z’n beleid nog door het Congres krijgen. Dat wordt moeilijk”. Ik werp tegen dat als de Democraten genoeg zetels in de Senaat halen, hij wel effectief kan zijn. Ik geloof niet dat de man dat wil horen…(Om de rekening hoef je hier niet te vragen, die heb je al als je nog aan je toetje bezig bent.)

Is die wens de vader van de gedachte? Hij kan de uitslag van dinsdag niet goed hebben, bedenk ik mij als ik – door de stromende regen – terugrijd naar het hotel en de man probeer een beetje te duiden. Ik heb de indruk dat-ie er nog moeite mee heeft. Geen woord over de onomkeerbare stap van dinsdagnacht. Geen woord over de feesten in Washington, New York, Chicago. Hij stond ongetwijfeld niet bij het Witte Huis. Hij accepteert de uitslag, maar moet ‘m nog wel gaan aanvaarden. Daar is-ie nog niet aan toe en daar zal tijd overheen gaan. Ongetwijfeld zijn er nog heel velen zoals hij. Ik zou zeggen: lees de eerste 3 woorden van de Amerikaanse grondwet: “We The People…”. You better get used to it! Maar gaat ze het lukken?”

Twee jaar later zijn we nu. Hoe zou het nu met die man zijn? Is-ie Tea-Partier? Zou me niks verbazen. En heeft-ie niet toch gelijk gekregen? Republikeinen ruiken bloed: Huis gewonnen, Senaat verloren maar daar hebben ze nu weer de filibuster in handen, Pelosi die nu een intern Democratische machtsstrijd voert…

Waar stonden al die Amerikanen nu voor te klappen bij de rally’s van Obama? Voor plannen die ze eigenlijk niet wilden? Voor Change? Dat zeker na 8 jaar Bush. Of voor iets diepers? De Verenigde Staten van Amerika. Het is geen land. Het lijkt wel een collectieve gemoedstoestand. Met slechts 2 knoppen: ze zijn zelfbewust of ze zijn het niet. Obama inspireerde Amerikanen 2 jaar geleden om weer Amerikaan te zijn. Reagan deed het in 1980. Alleen deed Obama het voor de Amerikanen, hij liet het ze niet zelf doen. En verkeerd…  “Just give me a job and get out of here, I’ll take care of myself.” Maslow’s pyramide heeft Obama niet toegepast: eerst water, de rest komt later.

Gaat het Obama lukken? Daarmee eindigde het gesprek in dat restaurant. Het kan. Maar dan moet-ie even kijken hoe die onzichtbare hand van Smith zich gedraagt. En dus proberen die toch te ontsluieren. It’s not mo(u)rning in America. It’s pretty misty in America. En mist trekt altijd op. The 1 million $ question: when will that happen? In two years time?

Kortzichtig zijn ze inderdaad, denk ik, die Amerikanen. Maar toch ook weer niet. (Dit soort dingen maken de VS zo boeiend.) Want één stepstone zal altijd met Obama verbonden blijven. In de woorden van de predikant in Obama’s Inauguratiedienst: “with your swearing-in, Mr. President, the flame of America’s promise burns just a little brighter for every child in this land.”