(what's in a name?)

En daar zit ik dan, op een vrijdagmorgen, in de “Lucky Bar” (dank voor de tip!) in hartje Washington, een “American Breakfast” te eten, terwijl ik onderwijl naar Nederland-Brazilië kijk. Stel je het beeld voor:  een bar, met 25 televisieschermen, waar het druk is, waar de sfeer er behoorlijk inzit en ik – in m’n duidelijk oranje T-shirt – m’n toast, bacon en gebakken aardappeltjes zit te eten. Het lukt inderdaad nog om te zitten, men is hier vriendelijk. Er zijn nogal wat Oranje-fans, ik heb de indruk Nederlandse en Amerikaanse studenten en scholieren. Dus bij de 1-1 en al helemaal bij de  1-2 wisselen we veel ‘high-fives’ uit. Een oudere man staat naast me de wedstrijd te analyseren. “It’s a match that finally lived up to the hype”, zo vat hij samen dat Nederland eindelijk aan de verwachtingen heeft voldaan. En de foto is gemaakt door een kerel in een Braziliaans T-shirt. Sportief!

En omdat ik nu vlakbij de stad ben, ga ik de auto inleveren op het vliegveld. Dat kan ik nu heel relaxed doen, want: geen gesjouw met bagage. ’t Is even heen en terug. En die terugrit doe ik met de bus: dan kun je de omgeving ‘ns goed bekijken. En er valt me een verkeerbord op waar ik meer van wil weten: “Netherlands Carillon”, vlakbij de Nationale Begraafplaats Arlington. Kijk, dat zijn van die onbekende plaatsen waarvan ik meer wil weten.

En dus ga ik daar vanmorgen (we hebben het inmiddels over zaterdag) heen. Met de metro naar Arlington Cemetery, om daar vervolgens naar het  “Netherlands Carillon” te vragen. Het blijkt in het Visitor Center volstrekt onbekend te zijn. “Sir, you’re talking in a language I don’t understand.” Nou, da’s overdreven, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik geen flauw benul heb hoe je carillon in ‘t Engels uitspreekt, dus ik kan me er iets bij voorstellen. Ik vraag aan iemand van Security dan maar of-ie kan vertellen waar “the Dutch Bells??” mogen zijn? Ook hij heeft geen idee, maar raadt aan het aan een collega te vragen: “he works here for 28 years, he must know”. En inderdaad, die stuurt me de goede kant op. Het blijkt een in 1954 door Nederland aan Amerika geschonken carillon te zijn, als eerbetoon aan de Amerikanen voor hun inzet bij de bevrijding van Zuid-Nederland in 1944. Het wordt bespeeld door ongeveer 10 carillonneurs. Daarvan zou ik er nou wel eens eentje willen spreken: hoe is dat nou, om op deze plaats en met de historie ervan, het carillon te bespelen? Interessant. Overigens, op de enige Amerikaanse oorlogsbegraafplaats in Nederland, in Margraten, staat ook een carillon, daar ingebouwd in het herdenkingsmonument. Daar ziet het er wel netter uit. In 1995 is het carillon hier gerestaureerd. Ik moet zeggen, na 15 jaar heeft het wel weer een verfbeurtje nodig. En de Nederlandse bloemen mogen ook wat vaker besproeid worden. ’t Ligt er wat verlaten bij.

Vanaf dat carillon wil ik een stuk teruglopen naar de stad om halverwege de metro te nemen. Maar het is prachtig weer, en het is sowieso leuk om in Washington te lopen: ruim, schoon, licht. En je kunt nog eens een museum binnenlopen. Zoals het Museum of American History, waar het originele exemplaar van de Amerikaanse vlag te zien is. Uiteindelijk beland ik bij het Capitool. Goeie wandeling…

Morgen zondag, de 4^e juli, Independence Day. Eerst naar Washington National Cathedral, en dan de festiviteiten de gehele dag. Ik ben benieuwd. ‘s-Avonds groot vuurwerk. Hoop mooie foto’s te kunnen maken. (Overigens: mocht het gaan gieten: “rain-day” is 5 juli. Maar dat zal niet nodig zijn: het is – ook hier – heet!)