Beste Margriet,

En dus illustreert je laatste rubriek (http://bit.ly/krctaq) de trage weg die het thema ‘ras’ en ‘zwart zijn’ aflegt. Van je onderdrukt weten, via je geïntimideerd voelen, tot, een volgende fase. Je geïntimideerd voelen omdat, ondanks alle goede bedoelingen ten spijt, ja zelfs de verkiezing van een African-American tot president ten spijt, de suprematie van blanken – ook in hun eigen ogen – nog steeds geldt. ‘Trots’ en ‘waardig’ waren en zijn nog steeds de sleutelwoorden in het leven van African-Americans.

“Uw Scandinavisch uiterlijk is hier niet de norm”. “Uw gedrag is niet de norm”, willen de Joodse buurtbewoners daarmee zeggen. Buurtbewoners, die het gevoel van onderdrukking begrijpen. Pas als blanken zich nederig maken – wat ze niet willen en wat ze niet kunnen – pas dan is ras in de VS geen issue meer.

En dus zijn het nog steeds gescheiden bevolkingsgroepen. Een levenshouding die bij beide groepen eeuwen zo geweest is, verandert niet in één of twee generaties, laat staan bij wet.

Dank voor de columns. Dank voor het illustreren van het dagelijks leven in de VS, een mogelijkheid om dat enigszins te begrijpen. Wat diep in een cultuur verankerd zit, is voor een “vreemde” moeilijk zichtbaar en pas na enige tijd te begrijpen. Dan nog het overbrengen aan lezers met hun Nederlandse ogen en oren. Het lijkt me het moeilijkste voor iemand die bericht vanuit een ander land te doen.

Sterkte met de verhuizing en re-integreren (toch!).

Beste groet, Ed Harms