Wat is nieuws? Daarover kun je het, op een avond of een zondagmiddag, lang hebben. Rick Nieman, anchor van RTL Nieuws, wijdt er in zijn boek “Is er nog nieuws?” een hoofdstuk van 23 pagina’s aan. Je herkent je erin. “Meisje van 11 kinderburgemeester in de gemeente die-en-die. De jury roemt haar maatschappelijke betrokkenheid en belangstelling voor anderen, met name ouderen.” Ook nieuws: Amerikanen die blijkens via Wikileaks gelekte cables ingezet worden om de PvdA te bewegen toch vóór het verlengen van de missie in Afghanistan te stemmen. En deze laatste lijkt relevanter. Je wilt tenslotte weten hoe de macht functioneert.

Want dat is de plicht van serieuze journalistiek: misstanden bloot leggen. Binnen alle journalistieke normen. En waarden.

Wikileaks lijkt nieuw maar is het niet. “Watergate” was precies hetzelfde: lees het boek of kijk naar de film over een in eerste instantie onschuldige inbraak in het hoofdkwartier van de Democraten in de VS op 17 juni 1972. Aan die inbraak blijkt een luchtje te zitten. Journalisten Woodward en Bernstein van de Washington Post ontdekken via een tot 2005 onbekend gebleven bron dat het een klein onderdeel is van een reeks criminele activiteiten van “All the President’s Men”, zoals boek en film heten. President Nixon wordt gedwongen af te treden.

Met alle grotere en kleinere misstanden waarover terecht bericht wordt, ontstaat een negatief beeld van de samenleving. En het is ook de plicht van de journalistiek een eenzijdige kijk op de samenleving te voorkomen. Want er gebeuren ook zoveel goede dingen, hier en in het buitenland. Neem Alice van der Mark. Zij probeert “als coördinator sociale veiligheid met takt en doorzettingsvermogen spanningen op middelbare scholen [in Den Haag] te voorkomen. Daarvoor is meer nodig dan alleen hard optreden.” Of neem Marina Aspers. “De groei van de Antwerpse haven slokte de laatste jaren steeds meer terrein in de directe omgeving op. Ook het dorpje Doel dreigt aan de havenuitbreiding ten onder te gaan. Maar [zij] verdedigt haar dorp met hand en tand. Tot dusver met succes.” Of neem – als laatste en wat verder van huis – Chen Si. “Elke twee minuten pleegt iemand in China zelfmoord. In Nanjing, op de beroemdste brug van het land, probeert één man zo veel mogelijk mensen van hun voornemen te weerhouden.”

Alleen, en dat is het jammere, zulke berichten zijn geen nieuws!

Dat wil zeggen, dat was geen nieuws. Vandaar al die aanhalingstekens. Kijk op www.one11.nl en lees veel meer. Van mensen die zich onbaatzuchtig voor anderen inzetten of tegen onrecht strijden. Je ziet, hoort, ja ruikt en proeft die verhalen.

One11.nl (twitter: @one11NL) heeft de definitie van nieuws veranderd. Items niet meer op zichzelf beoordelen. Verhalen niet laten ondersneeuwen in het ‘grote’ nieuws. Dat ook nog eens snel gebracht moet worden. Nee, ruimte maken voor deze ‘helden’. En ze plaatsen in het grotere verband van soortgelijke verhalen. Met elkaar zijn ze zoveel meer dan elk afzonderlijk. Dat geheel is meer dan de som der delen.

One11.nl bestaat nu ruim twee weken. Ik wens ze toe een grote ontwikkeling door te maken. Nog zichtbaarder worden. Cross-mediaal. Meer binnenlandse verhalen: veel ‘helden’ die worden aangemeld. Laat het doel zijn dat het over een tijd bij Pauw &Witteman opnieuw gaat over one11.nl en de beeldvorming die het initiatief heeft gecreëerd. Als die andere, positieve kant van de samenleving die we met z’n allen maken. Dan is ook de kinderburgemeester echt en relevant nieuws.